We leven in een tijdperk waar uiterlijk vertoon, weelde en bezittingen meer aandacht krijgen dan innerlijke rijkdom en gevoelens. In mijn werk wil ik dan ook minder de nadruk leggen op de schoonheid van het beeld, het perfecte plaatje, maar meer op de perceptie, de belevenis, het gevoel. In elke vorm van kunst is het voor mij belangrijker hoe de dingen aanvoelen dan hoe ze er uitzien.
We leven in een consumptiemaatschappij, we willen steeds weer iets nieuws en altijd maar meer. We gaan voorbij aan de kleine dagdagelijkse dingen. We zijn gehaast en vinden geen tijd meer om stil te staan, om te kijken naar de kleine dingen en te luisteren naar het gevoel dat die bij ons oproepen. We kopiëren elkaar, want dan zal het wel goed zijn. We zijn jaloers. Alles moet ‘mooi’ zijn en liefst zelfs ‘perfect’. Het is een cliché, maar oh zo waar, dat mensen wel oud willen wórden, maar niet oud willen zíj́n. ‘Verval’ is deel van het leven, maar wordt zo vaak bestempeld als ‘niet goed’ of ‘niet mooi’. Fouten maken kunnen we ons niet meer permitteren, want dan voelen we ons te min.
Als ik ’s nachts naar de sterren kijk, kan ik niet anders dan me hier over te verbazen en verder te mijmeren. Hoe is dit alles ontstaan? Zijn er meerdere‘ big-bangs’ geweest? Hoe onmetelijk groot is dit alles? Het is niet te vatten. Een enorme verwondering overvalt me dan. We stellen ons de vraag of er leven is op een andere planeet, maar op onze eigen planeet kunnen we moeilijk met elkaar omgaan of belangeloos voor iemand iets betekenen. We maken onze planeet kapot. We voeren oorlog, maken ruzie en voelen ons niet goed als het gras bij de buren groener is.
Omdat deze onmetelijke grootsheid van het heelal voor mij zo moeilijk te vatten is, glijden mijn gedachten naar het allerkleinste, de atomen en elementaire deeltjes. Gek toch, hoe immense planeten rond een ster draaien, net zoals elektronen rond een atoomkern? En wij zijn allemaal ‘slechts’ een hoopje atomen. Wie zijn wij? Wat zijn wij? Kunnen we hier nog blijven bij stilstaan? Gunnen we onszelf nog de tijd van ‘het niets doen’? Mijmeren, reflecteren, bezinnen. Het kan echt wel en we hebben het zo nodig. Dit is dan ook wat ik met mijn werk tracht te bereiken.
Zoals bij het zien van het heelal mijn gedachten naar atomen verglijden, kijk ik rond me heen en vind dan ogenschijnlijk nietszeggende details die me aanspreken. Details die ik dan ga uitvergroten en vastleg in mijn werk. Het zijn vaak beelden waar mensen gewoon aan voorbijlopen: een reflectie in het water, een verweerd object, het patina. Alles is tijdelijk, aan verandering en verval onderhevig. Maar ik sta er even bij stil en laat het beeld tot mij spreken.
Je zal dus in mijn werken geen mooie tafereeltjes vinden. Daarvoor hebben we de fotografie en andere media. Of ga gewoon op stap, kijk en vind er een ‘gevoel’, een ‘ervaring’. Dat is wat ik met mijn werk wil overbrengen …
Lea Lodewijk 01/2022
-
-
Share