In de schilderijen van Lea Lodewijk vertellen penseelstreken van olieverf op doek het verhaal van de tijd. Een verhaal van vervlogen glorie, vervlogen momenten van een tijd die voorbij is gegaan en alleen nog voortleeft in herinneringen.
Ze wekken een gevoel van melancholie op, een weemoedige herinnering aan wat eens was, een verlangen naar …, een warme gloed die de vergankelijkheid, verval en verlies van alle dingen aanvaardt, een diepe rust.
Maar te midden van het verval schuilt ook schoonheid, een ongepolijste pracht die alleen te vinden is in de imperfectie van de wereld. Onvolmaaktheden doorbreken de perfectie, als littekens op de ziel van het doek. Ze roepen een diepe contemplatie op over de aard van vergankelijkheid en de betekenis van imperfectie.
Kleuren symboliseren hoop te midden van de teloorgang, een herinnering dat zelfs in de donkerste momenten er altijd een sprankeltje licht is. De werken vragen om introspectie, om het omarmen van onze eigen tekorten, het vinden van schoonheid in de onvolmaaktheid van het leven en reflecties over het tijdelijke karakter van het leven zelf.
Ze fungeren als een spiegel waarin we onze eigen vergankelijkheid kunnen zien en de hoop kunnen vinden om te blijven stralen, zelfs te midden van gebrokenheid en verlies. Er is een gevoel van nostalgie naar vervlogen tijden, maar ook een gevoel van verwondering, een alternatieve charme, een aura van verouderde elegantie die de tand des tijds heeft doorstaan.
Uiteindelijk roepen de werken een gevoel van acceptatie op, een erkenning van het feit dat alles wat leeft ook zal sterven, maar dat zelfs in de dood schoonheid te vinden is. Het is een herinnering om te koesteren wat we hebben, zolang we het hebben, en om de vergankelijkheid te omarmen, de schoonheid van het leven te erkennen, met diepe verwondering, gratie en dankbaarheid.
-
-
Share